Eli kulağında hüzünlerin
Mazinin buruk kokusunu duyuyorum buram buram
Matemin kıvılcımları gökten indi çoktan
Ayrılığa ramak kaldı
Tut ellerimden
Gözlerini çevirme gözlerimden
Hapset avcuna taşa dönmüş kalbimi

Kahreden mazinin yanık kokusu dolaşıyor kanımda
Her bir ölüm hatırlatıyor kendini eski bir film gibi
Eğri bir ağaca yaslanmış adlarına cellat dedikleri birileri
Korkum kat kat artıyor
Bari sen kovma kapından
Saçlarımda gezdir ellerini
Bir tutam ödünç ver kanından

Ellerin aydınlatır karanlık düşünceleri
Sorma ne haldeyim
Sadece sarıl
Sarıl ki dökülsün bir bir not ettiğimiz ayrılıklar
Hüznün pençesi ufak bir iz bırakmış alnıma
Sil ki yansımasın karanlık zannettiğimiz aydınlıklara
Her bir fedai beyaz yaprağı karalar
Sen kara olanları akla
Kirli sitemlerimi bir bir yak
Acıdan kora dönmüş çığlıklarınla
Ve sarıl sonsuz gücünle
Çünkü beni bu çukurdan ancak o kurtaracak

Metehan Özdemir