0
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
225
Okunma
Karanlık, benle savaşma, öğren dedi gözlerime.
Nasıl bir ego dedim karanlığa.
Tohumu sen mi çürüttün geceden sabaha?
Beni suçlama dedi, yatağında dinlenen gün ışığını uyuturken usulca.
Anlamadım bazı yenilgileri, bombalanan masum kentleri.
İnsanın kendi savaşı dedi cehennem.
Kömürleşen odunuydu günahkarın şehvetli doyumsuz gerçeği.
Cehennem olmasam insan nasıl temizlenir günahından?
Ve karanlık sömürgeci insanın suç ortağı olmamıştı sinsi, vahşi planlarında.
Bu kadar şiddet nasıl yer bulabiliyordu insanın ruhunda?
Bir ateş tanesi koptu cehennemin bağrından evveline komşu ateş böceği kondu ilk cinayetine.
Onca yıkım onca yeniden varoluş ibret olamamışken insana.
Hangi cehennem ateşi dizginlerini tutarbilirdi insanın azgınligina.
5.0
100% (2)
