bir akşamı bir akşamın kollarında sallarken,
izmarit kokulu fincanın kırılmış kulpuna masal anlatıyordum,
ya da sadece içimi dışardan izliyordum,
laf mı beni dövüp çırpan ben mi sövüp fırlatan,

bilmiyordum,
bir ara gözlerimi bir aynada suladım,
belki kurumuş topraktan,
belki gün görmemiş bahttan,

aynadaki yabancı bana el gibi baktı,
ürküp gözlerimi sakladım,
kimden ya da neden sorusuna bir soru işareti bırakıp el gibi ardı ardına merdiven basamaklarına damladım,

sonra içimi içimden söküp,
sanki bir şişte büyüttüm,
tüm dünya benim dışımda,
herkes herkesin içinde,

bir tek ben,
dış kapının iç mandalı,
sadece kendime kilit,
açkısız, çözümsüz,

bir şey farkedilen,
uzun zamandır sadece içime,
yalnız kendime konuşuyorum,
artık içim bile yaban aynada ki yabancıydım işte sadece yabanın yabanı..
Sibel Karagöz
#sibelkaragözşiirleri
#sibel_karagoz