sesini bulsa keşke
ölümden susunuz
kaç ölümle yaşıtız şimdi
bu yumru kederden değil
bu elem bizden değil
ben bu sessizlikten bu kendinden daha çok, ölmekten değil
ben senle dolmaktan çok
ağır bir yenilgiyle böyle köşesiz dipsiz ve uçsuz
her şeyden çok hiçbir şey de değilken
ölebilirim bir noktadan sonra
bu koyuluk bu bulanık düşlerin akabinde sana
seni kaç kere söyledim
resimlerden kesip aldım seni
koynumda büyüttüm öfkelerimden bir kadın yaptım
böldüm parçaladım bir çoğunu her gece
öldürüp yeniden, yeniden kayboldum uzak bir şehirde
söndür gitsin tüm ateşleri ittirsin gitsin nasılsa
başı sonu bildiğimiz şey
rüya çıksın
hayra yoralım
unuttuk muydu unuttum diyebilmeyi özlemekten yorgun geceler
giderek azalıp bir hiçe dayanmaktan
sesin olsun, ellerin eller gibi soğuk uzak ve hissiz
bilirsin korkarım sen sessizken
içim, içimden kaçan çocukluğum
susmak istiyorum
nasıl veda edilir hiç öğrenemedim