Estikçe rüzgârdan beklenen serinliği
Umutlar ölçüsünde değil mi hayatın rengi
Ve sen dediğimiz kim kaldı ki fanilikte öylece.

Ne küsmelerin gördük faydasını ne yalnızlığın
Bir tatlı sözden nemalanıştı tüm hayranlığın
Her şerre yetmese de güç, yoktu ki önemi
Gönle düşmesdiyse izimiz, nafiledir her şey
Görkemli olacaksa sen de izlerim kalsın
Bırak şu eski plağı biraz da bizden çalsın.

Her hatırladıkça şu buğu veren havalarda
Nedendir bilemem amma gönlüm yine firarda
Meğerki değmesin kulağıma ses, hazandır
Gitmek istemez o mevsim benden, sonbahardır.

Halayı da var hayatın harlı yakan yanları da
Ne ölçüsü konulur bunun ne de dönülür yüz
Bendeki izin derincedir ve genelde tebessüm
Keşke karşılığı olsa derim biriken şu anılarda

Oysa bir yudum suya olan ihtiyaçtı sevmek
Susuz kalmayana anlamı veremez ki yürek
İşte bir hayli zaman böylesi duygularla yüründü
Ömür dediğimizin miadı belki de birkaç gündü.
Bir göz açıp kapamak kadara sığan değil mi
Haydi gözlerini kapat, hatırla maziden o izleri
Belki de çok söyledim gereğinde, anlatamadım
Yahut sen anlayamadın, bense harcandım.

Bir daha düşünmek gerekmez mi gerçekleri
Sözler çoktur fakat duygular çok daha değerli
Hatalardan bir buket yaparak çok yanıldın
Ve hayatı böyle gelmiş, öyle de gider mi sandın?

Oğuzhan KÜLTE