Her çocuk için baba bir kahramandır…
Zamanla çocuklar büyüdükçe, dünya küçülmeye...
Babalar da yaşlanmaya başlar…
Her kahraman babanın en azından, bir prens ve bir de prenses vardır...
Yaşlandıkça huyu, suyu değişir....
Zamanla huysuzlaşır...
Kıskançlıkları artar...
Paylaşmayı pek sevmezler...
Aksi ve inatçı olmaya başlarlar...
Ama onlara olan sevgimiz çocukluğumuzdaki hayranlığımız, asla azalmaz!
Ayriyeten saygımız, her geçen gün biraz daha çoğalır…
Onları kaybettiğimiz zaman, özlemimiz, her geçen gün daha da artar!
Bazen, içimizden, günümüzden dolayı...
Vakit ayıramadıgımızda...
Araya, bireylerin girmesi ve göremediğimiz...
Gözden ırak olan, gönülden de uzak olur...
Zamanla ona karşı duygularımızında azaldığını hissettiğimiz de!
İhmal ettiğimizi anlarız...
Ya da, kaybettiğimiz zaman!
Geçte olsa, değerini anlarız!
İşte o zaman iş işten geçmiştir...
işte, o zaman...
Belki de, elimize kalem ve kâğıt alıp...
Onun için!
Çocukluğumuzun kahramanı için bir şeyler yazmamız gerekiyor...
Onun için, öyle süslü, püslü sözler edemezsekte...
Ellerimizi açıp ona, sımsıkı sarılamasak da...
Gözlerinin içine bakıp ta onu sevdiğimizi söyleyemesek de,
O, bizim canımız!
Kanımız, Babamız!
Dinçer Dayı