Bir yol hikayesiyle başlar şiir 
Herkes bir şehri nasıl ortadan bölüyor paylaşıyorsa ölümü
Çocuk sesleri yırtıyor geceyi
Görünmüyor duyulmuyorsa
İyi şiir başlamadan biter Eriha

Sen,
Bilirsin.
Kadim zamanlarda Mesih’in doğduğu hurma ağacından
Vaftiz ayini Ayartma dağı ortasından
Yazılan tarihin ağlama duvarı
Zeytindağı hüdhüd karınca ve mabet üstüne mabet
Talan üstüne talan
Acının sesini kesemezsin
Susmaz duaların yarılırken kalbi merhametin


Kalem ve kağıt üzerine yemin olsun
Yemin olsun hakkıyla üzülmüyoruz
Üzülmeyi bile beceremiyoruz
Geç kaldık herkese ve her şeye geç kaldık
Oturduk rahlesine zulmün
İlmek ilmek dokunmuş
Nakış nakış işlenmiş ölüm
En doğru benim telaşı
Herkeste yanlış bilinen doğrular
İsra ve Burak
Muallakta güneş

Sen şimdi
Atları ve dizginleri usulünce bırak
Ki o atlar gidecekleri en uzak mesafe
En sâkin kalbe doğru
Mekan zaman uçsuz bucaksız sükût

Sen ellerini ellerine  bırak
Ellerini bırak iki yana
Kıyamda ve bütün kalbinle
Ya Hay. Ya Hay.
Daha ötesi kursakta acı kalbinde kıvrılan niran