mum saçaklarında uzadıkça uzuyor gece
eğrildiği yerden doğrulmuyor hiç umutlar
vebalı bir hastanın çaresizliği gibi
gülümsüyor tüm ışıklar

her söze inana inana yürüdük
her güneşe takıla takıla taş kesildik
sonra gri bulutların dökülüşü gibi toptan
döküldük kara göllere

serpildi nicelerimiz ceset toplayan toprağın
iştahlı ağzına

üzerimizden savrulup geçti nice seneler yüzyıllar
savaş rüzgârları kanlı canlı korkularla sarstı tinselliğimizi
bizlerse cengi bıraktık anarşisi bol yaşamlarda süründükçe
düşlerimizi tırpanlayan kötücül eylemlerin
fukarası esiri olduk

bezginliğin yılgınlığın eteğinden tutup savrulduk
savruldukça yelkenleri suya indirdik açlıktan sersemlemiş
tavuklar gibi kanatlarımızı
çırpamaz olduk

kabuğumuza çekilip küçüldükçe küçüldük
sustuk zorbalığa haksızlığa yaktık ağaçları ormanları yıktık insanlığımızı
hatta hunharca tepindik üstünde merhametimizi öldürdük
dilsiz hayvanları
canlıları da

oysa tek bize ait değildi dünya hiç umursamadık

katlettik iyi cümleleri şen naralar attık güldük katliamlara
hep birlikte sefilliğimize acizliğimize

işte hayat böyle bir şeydi gücü gücü yetene dayılandıkça
iyice palazlanırdı kin ve nefretin kötücül çiçekleri
ölümcül sarmaşıkları sarardı dünyanın
kanlı cerahatlı yüzünü

yine de imtina etmezdik hiç aymazlığımıza

şişirilmiş egolarımıza yüklendikçe çınlardı kahkahalarımız çığlıklarımız
evrenin uğursuz solucan deliklerinde

halbuki güneş orada tam da tepemizde
sapasağlam duruyordu hâlâ parıl parıl
Tanrı bile umudunu kesmemişti
insanoğlundan ve yaratılışın
nüvesinden

melekler sürekli fısıldadıkça sağır kulaklarımıza
âmâ gözlerimizden taş kalbimizden
bir damla yaş düşmezdi
kurak kalplerimize azgın
nefislerimize

dağıttığımız parçalarıysa bir türlü toparlayamazdık
üstelik uzanmışız boylu boyunca karanlığın ziftten kucağına
kötülükle şişirilmiş göbeklerimizi
arsız arsız kaşırken

.......


ağlıyordu uzaklarda dağların sarp yüzlerinde buzlar içindeki
saflığın timsali bembeyaz kardelenler inatla azimle
her sabah açıyorlardı

güneşse
tesirsiz sıcağının soğuk üfürüğünden gülümserken buzlara
ve dudağının ufkunda güneşlenen zebil insancıklara


her şey olağanlığında akarken zamanın ötesine


...........



umudun körler mateminde
sevgi ne demekse hiç bilmiyorduk ve hiç öğrenemedik


aşk diye bir sözcükse yoktu zaten evrensel lügatımızda


..........







ayşe uçar
07072024
17:07