Kum fırtınasına yakalanmış uçuşan küllerim
Bazen küskün bazen s/üzgün
En çok da kendimden kimsesizliğe sürgün edildiğim.

Külliyen de yalandır külliyemde çıkan yangın
Sadece Rabbimdir şahit olan
Kum saati misali döktüğüm kumu
İhbar edeceğim kadar da içimdeki devasa aşkı
Ve o çadırı bahşeden Rabbine sevdalı kulu
Kutsasın dilerim ki yücelerin yücesine

Tutunduğum kadar da engin rahmetine
Tutamağım hayata devridaim yapan yılların
Hem hatırına hem de yakalandığım fırtınaya
Bir geçiş yaptığım nasıl da aşikâr
Bir âlemden diğerin seken yüreğimde saklı
Müzesi sözcüklerin derviş yüreğimi kardığı kadar
Zikrime asılı iken fikrime eş değer
Ölümle tokalaşan varsın olsun sevdalandığım kader

Muhtırası bir kere verilmiş yaşamın
Muazzam bir döngü rahvan atların
İçimde saklı iken sonsuzluğu mimleyen
Asla dinmeyen yüreğimin
Koşu bandı

Ah, etmediğim kadar cihana
Afrası tafrası bölücü bir saltanat iken yaşama
Duyulan öfke ve kibir ve nefret
Ötelensem de içimde saklı tuttuğum kadar o hasret
Elbet önce varmak kendime sonra hidayet
Denen en kutsal rabıta ve rakım
Eş değerli bir mizaç
Bazense şaşkın gözlerle yol aldığım o telaş
Aşkın endamına düşkün
İmkânsızlık sabit olsa bile çetelemde
Kaçıncı kolluk kuvvetimdir kim bilir şiir?

Sarnıcın ve de sarkacın kopuk ipinde
Belki de paye vermediğim zalimin kokan nefesinde
Yetmedi ihanet ettiği kadar da yüce Rabbine
Köhne bir diyardan izbelerde saklı
Kuş uçmaz kervan geçmez hayatlardan
Uzattığım ise elim bir elim rahmette
Bir elim kalbimde
Ellere muhtaç etmesin yeter ki Mevla’m.


Meyan kökü meali huzur
Künefe tadında bir ikram bahşeden
Ruhumdan taşan izdiham
Ve bir o kadar
Kefil olduğum iç sesim ve solmaz iken iyi niyetim
Meylettiğim sadece kendim
Kimsesizliğimi dindiren
Bu sevgi selinin
Tek Mimarı elbet yüce Huda.