Kadın öldürüldü,

Öldürülen her kadın gibi,

Toprak ananın kucağına gömüldü.

Önce bebek,

Sonra çocuk,

Sonra kız,

Sonra sevgili,

Sonra gelin,

Sonra kadın,

Sonra ana,

Sonra dul oldu,

O da yetmedi namusu soruldu,

Sevdiği adam,

Sevmediği adam olunca,

Sevilmemeyi canıyla ödedi,

Sevildiği zamanlar silindi,

Sevdiği katil bilindi,

Kendisi namussuz

Ve kadın olmanın cezası infaz edildi,

Yaşamın Orta çağında

Ve yine Ortadoğu’da

Ve yine aynı alışılmışlıkla,

Silindi haberi hafızalardan

Ya da hiç umursanmadı,

Ne de olsa o da bir kadındı.



Halbuki,

Saçlarına ve gözlerine şiirler yazılmış,

İsmi katilinin derisine kazınmış,

Gelinliğine altın takılmış,

Gençliği bir adama adanmış,

Evdi, çamaşırdı, çocuktu ömrü yıpranmış,

Sevdiğinin sözünden,

Aşağılamasından

Ve dayağından usanmıştı

Kadın.



Ama katlanmalıydı tüm eziyetlere,

Her kadın sahip olmalıydı bu tür meziyetlere,

Nasıl boşanırdı ki namusu olsaydı,

Tek başına mı yaşardı namuslu kalsaydı?



Belki bir zamanlar sevdiği adam gibi,

Uçkurunu her gördüğüne açmadı,

Gazinodan pavyondan kaçmadı,

Ama zaten olmazdı

Ne de olsa kadındı.

Kadın.



Dün kız,

Dün sevgili,

Dün gelin,

Dün kadın,

Dün ana,

Dün dul

Ve bugün maktul oldu kadın.



Bir insan olamadı…