Müstesna bir gün bir yorgunluk
Dinmeyen özlem
Duayeni olduğum kadar duyguların
Sonra mı?
Renkli bir mucize diledim kâinattan
Hem kırık hem kırgın hem de sırlı aynanın
İsyanında nasıl da büyüdü gölgem
Meşrebi genişti zalimin tayfasının
Aslına rücu eden bir geniz
Aşk gibi huzur gibi ve merhametin hası
Haiz olmadığı yaşamın mutluluğun nazı
Elbet tıkalı iken s/onsuzluğa uzanan yol
Genzinde saklı bir telaş ki
Kısık sesinde iklimin pür-neşe
Ölümle sevişen gaipten gelirken o vecize
Hem kulağıma küpe
Hem de başımın tacı

Mukaddes bir rota süregelen
Nokta hükmü yok iken yalnızlığın
Süregelen bir sızı
Göğün bağrına saplı
Acıdan çıkıp da yola münferit bir heceye sığınan
Şairin mutluluk ilacı
Elbet yolu illa ki şiirden geçen

Azadesi hayallerin
Ambarında saklı buğday
Hamt ettiğinden ötesi yok iken ansızın hâsıl olan o olay
Sevgi ve inanç ve umut
Seyyah hayallerin yolcusu şair ne zamanki tutulsa nutku
Düşe kalka yetişen peşinden
Bir rüzgâra da meyleden
Kalemin dokusu ve kokusu
Aşka namzet bir derya
Şiire hasret bunca duyguyu
Kilit altında da tutmuşken şair bir önceki hayatında

Muadili yok elbet insanın
Müdavimi olduğu kadar sevginin
Hele ki ait ise o münferit duyguya
Hem tek hece
Hem de şairi baştan çıkaran
Adeta suyu kurumayan bir çeşme
İlhamın patavatsızlığı nerede
Yakalanırsa yakalansın şair rüzgâra
Tek geçtiği kadar kendini
Teklerken yüreğin hamisi
Mazlum ve masum bir varsayım
Ola ki düşse yolu mutluluğa
Sanmayın ki uzun sürecek bu macera

Teşrifi umudun
Tefsiri inancın
Tahakkuk eden sevginin
Radarına takılı iken gün ışığı
Karanlığı dahi dağıtan yazılası ruhun destanı

Hazan ya da bahar
Hazzı iklimin yandığı kadar
Bağrında saklı bir hüzün
Göğün metruk yolculuğunda
Günbegün s/üzülen
Ölümle dans eden bir nakkaş
Sonsuzluk dilinin ucunda
Ayrı düştüğü kadar kendinden
Ve işte şiir:
Kendinden çıkıp da yola yine kendine uzanan