Bilme ne varsa kendinde..
Bilsende sonu ’O’ bilmesende.
Karanlıkta yürüyen gölgene selam olsun

Sırrı çözüldü sırların
Her adımın hâktan
Bul insanlığını çık bu bataktan.

Ya bu batan güneş
Ne demeli Aya.Doğuranda ’O’
Gönüllere doğanda ’O’
Kalbinde bir merhamet taşıtan
Gözdende sözdende akıtan yaşı.

Bilmezdi insan kendini
Arasın bilinen bilinmezi
Nice sultan ol şu kalbime
Doğanda gece,Batanda gündüz.


Oysa zulme bir ibret;
Bin pişmanlık yaraşır .
Kalbinde merhameti yaşat ki,
Yaşasın insan.

Topraktı doyurmayan gözü;
Kaldırmazdı insan kemiksiz dilden çıkan çirkin sözü.
Hâk varlığında bul seni
Ben-i adem gülsün gözlerin

Nicedir sükut sürersin dile
Dön bir bak zikirsiz kalbine
Kör bakar dünyaya
Sağır oldu şu gâh’a.

Bir oyuncaktı hayatı dünyanın
İbaretti; İbadetten önce eğlence.
Kalan kalmadı hep gideni yazdı taşı mezarın
Zarar hep yazdı ziyanı.
Dön bir bak göğe bul seni.
Tükendi sûkût dil neylesin.
Gitmeden bul...
Bul ki.. Eresin erenlere.


Serdar Özyanız