Körpe bir avcıydı işte;
Daha süt koksa da ağzı
Artık çocukluğunu bırakmıştı,
Ala Köpeğin eteklerinde...
Daha on beşine varmamıştı belki de
Ve görmüştü,yaşamıştı her badireyi,
Ölümle yaşam arasındaki o ince çizgide...
Büyük bir avcı olacağına inanmıştı
Orhan Ata’nın izinde, gölgesinde...
Lakin kaybettikleriyle öğrenmişti her şeyi,
Yaprak bile kımıldamayan şu denizin
Sisler içindeki karanlık dehlizlerinde...

Umuda yol alan bir tekneydi işte;
Kimsesiz bir denizin kucağında,
Issız mı ıssız bulutların ardında...
Bir kayboluştu sanki
Uçsuz bucaksız maviliklerin ortasında...
Bir var oluş hikayesiydi onunki,
Beyaz bir kutup baykuşunun
Ala Köpeğe doğru kanat çırpışlarında...
Üç insan can vermişti,
Denizin o soğuk, kanlı buhranında...
Her şey ne için miydi?
Üç insanın kanı can olması gerekti,
Acımasızca dalgaların arasında savrulan
Şi bizim körpe avcıya...

En sonunda ulaşmıştı Ala Köpeğe;
Vuruyordu efil efil arkasından
Şu Orhan Ata’nın rüzgarı,
Bir güç vardı teknesini sürükleyen
Şu Mılgın Aka’nın dalgaları,
Bir ışıltı vardı gökkubbede yol gösteren
Şu babası Emrayin’in yıldızı...
Üç damla kan vurmuştu sahillere denizden
Ve sanki içine bir yük gibi oturmuştu,
Şu dünyanın dirhem dirhem yalnızlığı...
Yaşamıştı,hayatta kalmıştı,lakin;
Şu yaşama sevinci dedikleri duygu,
Bu kadar mı acımasız olurdu...

Ve bir günün daha sonuna gelirken;
Güneş yavaş yavaş çekiyordu
Elini ayağını şu kimsesiz deryalardan,
Bir gün ışığı daha veda ediyordu
Suskun ve yorgun kalmış,
Şu Ala Köpeğin yamaçlarından...
Geride körpe bir avcı kalıyordu,
Yalnızlığın kucağında feryat figan...