Hiç bir zaman gülemedi yüzümüz,
Bedenimi çöle sürdün be hayat.
Geçersiz bir pula döndü sözümüz,
Lâl eyleyip, hakir gördün be hayat.

Bir tebessüm çok göründü gözlere,
Vicdansızlık mekan kurdu özlere,
Körük oldun içimdeki közlere,
İlmek ilmek çile ördün be hayat.

Baharlarda boran oldun başıma,
Sudan bile taş değdirdin dişime;
Hâl sorar’ken dostlarıma, eşime,
Yılan olup yola durdun be hayat.

Poyraz olup gurbet ele uçurdun,
Şerbet diye, ağuları içirdin,
Dişlerini, yüreğime geçirdin,
Boydan boya derde kardın be hayat.

Ne sevdâmız yüreklere ulaştı,
Ne ruhumuz huzur ile dolaştı;
Umutsuzluk virüs gibi bulaştı,
Boynumuza ipi sardın be hayat.

Çorak toprak, ekin ektim olmadı,
Testi yaptım, bir damla su dolmadı,
Daha sende zerre gözüm kalmadı,
Dönüp bakmam, beni yordun be hayat.

Bırakmadın rahat nefes alayım,
“Hu” diyerek derdi dışa salayım;
Çek urganı, ben, benimle kalayım,
Ömür boyu bana dâr’dın be hayat.

Halkın Şairi M. Usta