Sabırgan sevmeler bu adilik kenetlenir yüreğime derin
İstanbul şavkında akan balıkçıdır heyula mozelesinde ferili etim kendim
ve ettim sesine hokkabaz sesim çıldırdı sanki
kopmuyor susuyor sevmelerim
aşınıyor büyüdükçe kopan düğmelerim
dikemiyorum tenhada ölen defile serzenişim
sergilesem vakum bu körpe eşiklerde susagelse yek elim
tutunmuyor vadilerde buğday tutagelse
dünya serine görünen üryan kaçışı
kaçmak da kolaya verse öyleki boşa gezmelerim
susagelse sadece imtihan yerine götürse
şimdiye dokunuyor en ince telime
ah aydınlık gelse peşine
karanlık boğuyor huzurumu yitiren akşamlarda
geliyor aydınlık o şafaklara ki selam
tıpkısına aynısına adalet seviniyor heyecan bekleyişler ki yitmiyor
sabır elbetine sevdiceğine gül
kalıyordu sevabın nihayetine
kalıyordu gerisin gerisine
peşine gidiyordu sen gidiyordun işte.