0
Yorum
5
Beğeni
5,0
Puan
206
Okunma
çelimsiz di kimsesizliğim
unutturuyor du
yokluğun varlığa çelme takışını
çokça
yağmur döker gibi
yağıyordun
her yağışında
kimsesizliğimin ceplerinden
dünyayı boşaltıyordun
dizlerime
bıraktığın yerden kırılıyordum
küçülüyor küçülüyor
açtığın kapıların önünde
kum tanesi kalıyor
kapının rengine
gökkuşağının terkisine
sahramı seriyor
dünyanın seyrine
dalıyorum
kapılar anıları
anılar yaraları peşinden sürüklüyor
kimsesizliğim devleşiyor
büyüyor büyüyor
ben sesimi yutuyorum
göz yaşlarım düşüyor
düştüğü yerden ayaklanıp kaçıyor
onlar bile kimsesizliğimin
karşısında duramıyor
durun diyemiyorum
gırtlağı yırtarcasına
fırtınası kopar denizlerimin
ağlarım kumuma tuz kata kata...
Sibel Karagöz
#sibelkaragözşiirleri
#sibel_karagoz
5.0
100% (1)
