Bir aynaya bak, ne görüyorsun?
Günahsız bir yüz mü, masum bakış mı?
Her yanlışta, her hatada,
Hep bir başkası mı suçlu?
Biz hep suçsuz muyuz, söyle bana.

Yanlış adımlar atarken,
Gözlerimizi mi kapadık?
Vicdanımızı mı susturduk,
Yoksa kulakları mı tıkadık?
Her haksızlıkta, her adaletsizlikte,
Hep mi uzağız sorumluluktan?
Biz hep suçsuz muyuz, söyle bana.

Bir çocuk ağlarken sokak köşesinde,
Bir ana, evladına sarılıp ağlarken,
Görmezden mi geldik, duymazdan mı?
Biz hep suçsuz muyuz, söyle bana.


Doğa tükenirken, ağaçlar düşerken,
Nehirlerin suyu kirlenirken, balıklar ölürken,
Elimizi mi uzatmadık, sesimizi mi çıkarmadık?
Biz hep suçsuz muyuz, söyle bana.


Toplumda nefret büyürken,
İnsanlar ayrışırken,
Komşularımızı ötekileştirirken,
Dostlukları yıkarken,
Birbirimizi mi yargıladık,
Hep mi ötekini suçladık?
Biz hep suçsuz muyuz, söyle bana.


Bir gözyaşı damlasında, bir çığlıkta,
Bir dua fısıltısında, bir ağıtta,
Hep başkasını mı suçladık,
Hiç mi kendimize bakmadık?
Biz hep suçsuz muyuz, söyle bana.
Biraz olsun, dönüp de içimize,
Görmeli miyiz kendi hatalarımızı,
Kabullenmeli mi?
Belki de suçlarımızı, yanılgılarımızı,
Biz hep suçsuz değiliz, bunu bilmeli.

UMUTSEVGİÖZLEM / AHMET NEJAT