Sevdiğim !
Öyle bir şey yaşadım ki bugün
Acı ve tatlının kimliğinde
İki cihanı hissettim iliklerimde
Mimarın en güzel eseri
Adını adından seçtim
Kahreden aşk
Ben, Seni sevmişim amma;
Böylesine sevmemişim


Bir iniltiyle bir çığlık arasında
Kırıldı kollarım; kanatlandı yüreğim
Yedi yerimden ok yedim
Manzaraya bak yeter
Ağlattığın günler geldi aklıma
Mukayese edemedim
Ben, Seni sevmişim amma;
Böylesine sevmemişim


Can havliyle inlerken
Yavrum -Annem diyen o dudaklarda
Kayboldu senli düşlerim
Bir bağ hissettim göbeğimde ;
Bir ucu ciğerimde
Ben, Seni sevmişim amma;
Böylesine sevmemişim


Aşkıyla sevdasıyla övünen şu yürek
Bir kıyıdaki tekne gibi kaldı desem
Kayboldu bu gemi de
Nuh’un gemisini gördü gözlerim
Dalgalar, fırtınalar, boranlar
Ben, Seni sevmişim amma;
Böylesine sevmemişim


Ne imgeler ne de simgeler
Bir şirin içini böylesine dolduramaz
Unutulur bazı kimlikler toprak olunca
Kırk ok, kırk yılda bir çıkarmış da
Bir ok , mahşere kadar kalırmış
Ben, Seni sevmişim amma;
Böylesine sevmemişim


Ağlardım kaderime
Kâhı yüzerdim içinde
Ben ve acılarım diye
Şairin dediği gibi
"Bu derde düşmeden önce"
Şimdi o minik bedenlerde
O devasa yüreklerin seyyahıyım
Ben, Seni sevmişim amma;
Böylesine sevmemişim