içim,
içimde gülümseyen
o cennetsi yazıtların,
çürümsedikçe girdaplaşan
çöllerden farksız olduğunu mu sanırsın

de hadi söyle
canımdan mı, canından mıdır
obrukları bir, bir diken o al yazmalı,
yazgılı mürekkebimin pıhtılaşmış “dan” hali

bil ki,
mürekkebimden dökülen her harf
bitap düşmekte yüreğimin mahzenlerine
kanatlarımın prangalaşmış çığlıkları gibi

içim,
içimde odalanan
ve yaralarını öylesine şefkatli,
gizemli soluyan acılarım var ki
mum yakıyor sarıldıkça karamsarlığına
ve doğuyor ölüm titrekliğinde gölgesinin

seviyorum,
sanırım seviyorum kabuk tutamasa da yaralarımı
hem siyahına, beyaz olamadıktan sonra yaşamak ne ki

diyor
dokuyorum görmediğim renklerini karanlığın
ve kızılca saçlarıma dolanan ellerine ilikliyorum
kırılan gözlerimin ferinde tutuşan nemini
hiç bir sebebe, sebeplenmeden yıkıyorum
gözüm yaşlarını külünün nar-ı kasvetinde

yine de,
ihanet sayarken
sensizliğin payına düşen düşlerimi
teslim etmiyor hiç bir katreyi geceye gözlerim

söyle,
ölüme naftalinlenmiş,
patiklenmiş bir beşikte nasıl,
nasıl uyutabilirim ki kirpiğimdeki hüznü

bu koku çok tanıdık çokça cehennem kıvamı
sinmiş olsa da derime, içime sinmiyor

kıblesi olmayan duayım,
bu yüzdendir bu yüzden avlusu olmayan duvarların
pencerelerine kendimi çelmeleyerek koşuşturmalarım

biliyorum yine, yeniden
sustuğum yerden tutuşacak mısraların cürmü
ve tamamlanamadan hiç bir sayfa
noktalanmayacak ölüm bunu da biliyorum

sen bakma, bakma iyisi mi bana
baktıkça sen, nasıl desem kanarım
afillisinden her satırın mihenk başında
çözemediğim bir bağ var dizlerimde
düşmem bundandır heyhat anlasana

sevmiyorum,
sevemiyorum en çokta bendeki beni
kendimi terk mi etsem acaba diyorum

üşür müyüm terk etsem sahi,
azat etsem kendimden öylesine nefesimi

üşür müyüm, üşür müyüm sahi...

~°~
~°~
~°~