Diyarımda tutunamayan bir laf
Keyfinde ağlayan yangınlarda yanıyor yâ hû
Aşka kanatlanan düşler
Serpilmiş külünde bir kaktüse
Ve gül açmazken
Bilinmez diyarlardır çünkü
Aynı yönde burukluk aşinası
Ve kaçarken öksüz kalır kalbim en çok
Güneşin özleminde istikbâl
Su unuturken kendini
Milyonlarca kalp nehirleri
Dolup taşar...

Alın teriyle dökülmüş halılar
Çırpsın kendini
Bir siyah sevgiye gaip kalmak için
Kalem suskun bir şiyara
Alem vurgun yaldızlı sözlerine

Bir imgesi kopunca sardelyaların
Verem olur özümde vardelyaların

Ve Tanrı kendini neye boyadı
Ucu açık bir kemiğe mi?
Saçı dağınık bir kaleme mi?
Yoksa ruhu parlak bir alfabeye mi?

Her dili öğretmek s’aklı iken
Bir annenin çocuguna sûkutu öğretmesi gibi

Anlamsız bir tutku icin
Seni düşünmek hasrettir
Velhasıl dudaklarımda
Aklım aklında
düş’erken mi?

Alfabelerim dizilir sırata
Askın ilk harfi A’danmışlık
Kalbi katışıksız közlerine
Bir bilmeceyle
Gözlerim ağrıyor bekleyişlerle
Bir leyleğe aşağıdan bakmak hüsranken
Bir bülbüle şakırdamak yasakken aksam
Gul acmazken

Sana kıy(a)meti uçurumu andıran sevgileri ertelediğime
Özür diliyorum...


...gezgin imgeler...