Bahar aylarında...
zaman, tabiatı büyük bir özenle... Üşenmeden, sevgi fırçasıyla nakış nakış süslerken!
Sen hayat yalan, boşver dedin!
Beni oyalayıp, vaatlerinle kandırdın!
Beni yaktın, yıktin!
Hayallerimi çaldın!
Beni, önemsemedin!
Hep küçümsedin!
Bana değer vermedin!
Beni benden aldın!
O, güzelliklerin içinde...
Herkes mutlu ve neşeli iken...
Sen benim yaşama sevincimi elimden aldın!
Beni mutsuz ve tekbaşıma, yapa yanlız bıraktın!..
Üzüldüm!
Üşüdüm!
Sevgisiz, ilgisiz ve kimsesiz kaldım!
Ellerimi açtım havaya...
Kaldırdım başımı gök yüzüne...
Haykırdım, neden diye...
İsyan edip yumrukladım göksumü...
Neden?
Niye bu böyle? Diye...
Yırttim gömleğimi...
Ayaza açtım ellerimle yüreğimin kanayan penceresini...
Bahara emanet ettim, kurumuş aşk çiçekleri mi..
Bütün sevgi kokuları bencil sevgilere ulaşsın diye...
Gökyüzüne gönderdim, hayallerimi
Artık bıraktım,
Ahları, vallahi...
Kalbimde çürüttüm bütün olumsuzlukları...
Sitresi, hüzünü sevenlere dokunmasın diye...
Gönül bahçemde bütün çiçekleri...
Baharın sevgi çiçekleri eyledim!
Sevenler için şiirler yazdım!
Bir birine okusun diye...
Şarkı yazıp aşklarını, sevgilerini dile getirsinler diye...
Kuşlara, ağaçlara söylesinler diye...
Artık!
Kaderin olumsuzlukların...
Feleğin acımasızlığını hayat yollarımdan ayırdım!
Artık, hür ve korkusuz...
Gönlümce bahara sesleniyorum...
Ah bahar seninle sevgi...
Seninle aşk ne güzel!
Dinçer Dayı