Habil’in torunuyuz, Kabil anlamaz bizi
İnsanlık gönderinde allarımız var bizim
Kardeşlik ikliminde bahar eyledik güzü
Menzili barış olan yollarımız var bizim

Allah bir, Muhammed bir, Ali gelir ahiri
Dostluğa omuz verir bu dünyanın mahiri
İnsanlık bir Zühre’dir, bizler onun Tahir’i
Bir eşkinden bin veren dallarımız var bizim

Muhabbet deryasında arınırız kirlerden
İstikamet alırız; Kaygusuz’dan, Pirler’den
Hünkâr’dan el alanlar, uzak durur şerlerden
Peteğimizden sızan ballarımız var bizim

Güneşin doğduğunu, görmeyenler bilemez
Gönüller bir Kâbe’dir, girmeyenler bilemez
Hakikatin sırrını, ermeyenler bilemez
Hacı Bektaş Veli’ce hâllerimiz var bizim

Sevgiye inanırız, nefreti taşlarız biz
Hakikat göklerinde uçuşan kuşlarız biz
Hacı Bektaş yurdunda bir ömür kışlarız biz
Kardeşliğe uzanan kollarımız var bizim

Âdem ortak atamız, ayrı gayri bilmeyiz
Düşeni kaldırırız, ağlayana gülmeyiz
Kardeş düşmanlarının oyununa gelmeyiz
Sevgiye geçit veren bellerimiz var bizim

İnsanlık bir elmadır, kadın öbür yarısı
Can yumurta misali, kadın onun sarısı
Bu dünya bir kovandır, kadın ana arısı
Başka il’e benzemez illerimiz var bizim

Sevgiye ulaşmayan yollardan uzağız biz
Kenetlenmekten aciz kollardan uzağız biz
Barışa inanmayan kullardan uzağız biz
Hakikati söyleyen dillerimiz var bizim

Edep erkân üzere cem eyleriz bir ömür
Sevgiyi gönüllere dem eyleriz bir ömür
Aşkı kör karanlığa şem eyleriz bir ömür
Gönül bahçelerinde güllerimiz var bizim

M. NİHAT MALKOÇ