makastan ayakları keserekten ilerler toprağı
fakir ve cesur bir yürek taşır yalnız
elalemin aşk deryasına salamamış kayığı
kaptanı kendisidir dümeninde yalnızlık

tramvaylar savrulur rüzgar bile uyur
o gecenin o sabahına varacak mı bilinmez
sokak lambaları terredütsüz yanar ve söner
aya bakan gözü köşeden geleni görmez
orospu belalı yaklaşmadan konuşur
bu geceni renklendirecek birisi lazım mıdır
bizimkinin gözü şehvetin ateşine yakılır
ama velakin elleri cebinde bile yalnızdır

değersiz para kadar değersizleşir yüreği
ölümüne ıstırap direklerin artık arasındadır
boy boy her renkten sokakların arasında
gökyüzü karaya boyandı yıldızlar pişman
sevemediklerini öldürecek son mu hayat

her köşede birisine gülüyor kaderin defteri
tanrıya sormayacak ne zaman öleceğini
ayakları isyandalar ellerinde çaresizlik
göremiyor sonunu bu acıtan gidişinin