Uykunun firarda olduğu bir gece
Baktım camdan dışarı
Sonbaharı da bitmiş dayanmıştı kapıya
Soğuk kış ayı
Esen rüzgar süpüryordu ağaçlarda dökülen yaprakları
Bilinmez adressiz deniz oknayuslara

Beyaz değildi bulutlar gri kül rengi doğan tam olsa da
Yarım görünüyordu aralarında
Buz tutuyordu yavaş yavaş
Penceremin kenar çerçevesi camı
Üşüyorumdum parmaklarımla her dokunduğumda
Kimseler yoktu ortalıkta
Çekilmiş perdeler derin uykuya dalmıştı şehrin
O kuru kalabalık dediğim insanlar
Bir uğultu sesi geliyordu
Derinlerde kulağıma geldiği yön belirsiz

Doğanın mevsimi olsa da zamanlı
Yüreğimin ise hep zamansız gelirdi
Bu tek cevapsız sorumdu
Cevabını bulmaya da kalan ömür yetmezdi

İkiye bölünmüş gibiydim
Bir yanım yaz gelecek duyurdu
Diğeri ise bana umutsuzluğu söylüyordu
Oysa ben tam ikisinin ortasında belki deyip
Sis perdesini ağır adımlar la yarıp yürüyordum
Aldırmadan dıştan gelen nagatif sese

Bakmıyordum kolumda saatte
Vaktin hızlı geçip gitmesine
Göç etmiştim sanki o anda
Yaşadığım ruhumu bunaltan
Sahte insanların dünyasında

İşliyordu her yaşadığım olumlu olumsuz her an hafızama varmadan farkına
Birden silkelenip geldim kendime
Bir baktım uzunca bir şiir olmuş
Gözlerimin algılayıp beynime aktırdığı umutla umutsuzluk denen
El ile tutulmayan akılda ne varsa

Tren istasyonunda son yolcunu alıp gittikten sonra
Ses ile iz bırakan hatıralar gibi
Yada yer kabuğu biriktirdiği
Enerji stresini fay hattını kırarak dışarı atıktan sonrası
Bir hüzünlü manzara manzara misali

Bazen kızgın çöllerde seyyah olurum
Kum fırtınaları oluşturdu
Gölgesi var olan tepeler arasında
Kayıp benliğim susuz kalmış gibi
Olmayan vaha görür
Etrafında yeşil ağaçlar
Ortasında göl benzeri su
Koşturur boş hayalin ardında
Vardığında koca bir hiç görürüm dün gibi
Düşerim aldatan yanılgıya