Gönlümden gönlüme
Mektup var
Belki bir elveda
Belkide bir geçmişe dair
Bir kaç kelam var
Biliyorum mektuplarım
Uzun olur satırlarım
Çoğu zaman hüzün yükleniyor
Arada bir mutluluk yüklenir
Satırları ben yazıyorum
Okuyandan ben oluyorum
Yani kendi dünyamda
Kendimi yakıyorum
Ve kendimi kefenliyorum
Bilmiyorum unuttum
Kac kere kefenledim
Yüreğimi
Kac tabut sıra sıra dizildi
Yürek haneme
Unuttum
Selam verenin selamını
Baş köşeye
Kelamını baş tacı ettim
Söz söyler kulak verir
Hayata dair pay bicerim
Kendime
Bazen kefenimi yırtıp
Çıkı vermek istedim
Tabutumdan
Çıkacak
Bazende taputma
Mihlari üst üste çakı verdim
Dönüp baktım gerisin geriye
Mazinin getirdikleri
Kefen ile taput
Geleceğime bakarken
Karalik her taraf
Hangi yana baksam
Zemheri karalik
Yüreğimin derinliğine
Misafir olur
Ulan be yavşak
Dunya
Bir kerede insanın
Bahtına güneş doğmazmi
Bir kere olsun tebessüm
Dusurmezmi insanın
Suligetine
Mektubum
Yie efkar yüklü
Yüküm ağır
Yolum uzak ve irak bir o kadarda
Yakın
Kim bilir belki bu gün
Belkide bu günden
Daha yakin
Duydum yar küsmüş bana
Sırt çevirmiş
Anlamak ve anlaşılmak ne kadar zor
Fani dünya
Beni anlatmış
Sen anlamasan
Ne çıkar ki
Mektubum ara veriyorum
Bir bardak çay
Bir dal cigara
Sonra devam ederim...