durdu sonunda
hayıt ağacının eski yaprakları üzerinde
küllü sulardan çıkmış bir patiska beyazlığı
aşrı kadınlar
soluğunda dağ sakızı kiminin
kenger köküyle çıbarmış ellerinde
tek kalmış düğmelerden bir kaçı

çürük otların kokusu
yankılanan kurşun sesleri
ve dizlerinin kabuğu kiminin

eskimiş teninde çocukluğuna sarıldı
göğsündeki davulu çalan sessizlik
bir çuvalı boşalttı olduğu yere
ıslak ve ıssız dağ kaldı kimi

olgun yemişler koptu ve yuvarlandı
su arkına kadar

ardına bakmayanları gözetledi kimi
izleri sildi geriye doğru yürürken
belinde taşıdı
çer çöp, kuş yemi , emek
nereye varılsa tüttü dumanı
alevi sinmiş dişiliğin

yanı yanına düşman belledi kimi
kimi kesti rüzgârını, saçını ördü
bulundu kimi, açlıktan kıvranırken ikibüklüm
memesinden süt sağdı, içirdi kimi

peşindeydiler
~