Ah be kalemim:
Ben hep sırrımı saklardım,
Anlatacak ve
yükümü hafifletecek kimsem yoktu benim. Bir gün çok düşündüm ve karar verdim, Senden daha iyi beni anlayacak kimse yok ki,
Sahi Bunca zamandır neden aklıma gelmedin.
Dinle bak anlatiyorum;
Ben karanlık biri değilim aslında,
Yufka yürekli kendi, halinde kendi, dünyasında biriyken,
Bir gün bir yüreğe sığındım.
O yürekte bir kağıt misali su üzerinde süzüldüm,
Suyun heybetine kapılıp sağa sola savruldum.
Bir türlü o yüreğin zeminine oturamadım,
Çıkmak istesem çıkamıyorum,
Kalmak istesem yer bulamıyorum, Düşünceler sarpa sardı,
Ne yaptıysam da kurtulamıyorum.
Ah be kalemim;
İnan benim de kalmadı mecalim,
O yüreğe sığınmaya karar verirken,
Hiç böyle değildi hayalim.
İyi ki varsın sırdaşım,dert ortağım, tek tesellim,
Seninle hep barışık olalım hiç ama hiç küsmeyelim,
Bu arada kimsenin de diline düşmeyelim. Yaralandık ama kimsenin de yarasını deşmeyelim,
Doğru yolda doğru kişilerle el ele yürüyelim,
Sevelim sevilelim kadir kıymet bilelim.
Ah be kalemim;
Haklısın Sen sadece dinlersin,
Benim gibi ne özlersin, ne hasret çekersin ne de yol gözlersin.
Ama senin işin de kolay değil,
Büyük Sırlar gizler çok ağır yükler yüklenirsin,
Benim gibi değilsin:
Ben derdimi sırrımı anlatacak bir dost buldum,
O da sensin.
Peki ya sen kime derdini anlatacaksın?
Sen kime sığınacaksın?
Sen kimi seveceksin?
Sen kime güveneceksin ?
Kime?
Sakın !
Sakın kalemim,
Kimseye sırrını paylaşma,
Kimseye sevgini anlatma,
Anlatma ki benim gibi sırdaş bulamazsın.
Herkese de sırını derdini  anlatamazsın,
Ah be  kalemim...

Kadir TURGUT