Babam derdi ki yavrum; kimseyi küçük görme,
Hemence gururlanıp,yerme dostu meclisde,
Aldandı şeytan orda,Adem topraktan dedi,
Kovdu Rabbim huzurdan,ebedi tardedildi.

Babam derdi ki yavrum; küçüklere sevgi duy,
Rabbin emri önde tutup,ayet Kur’ana uy,
Ağaç yaşken eğilir,insan okur çocukken,
Taş olur büyüyünce,kırılır beden hemen.

Babam derdi ki yavrum; basma çürük dallara,
Hem dünyada ahrette,dayan oğlum Allaha,
Olsun dostların senden,her konuda ileri,
Arif olan öğrenir,dostlardan bilgileri.

Babam derdi ki yavrum; postumu Kursa gönder,
Saygı duy Hocalara,olurlar Hakka önder,
Seherlerde sabahta,otur postun üstüne,
Başbaşa ol Rabbinle,hem gece de gündüzde.

Babam derdi ki yavrum; iyi seç dostlarını,
Verme sır tutmazlara,sen ince sırlarını,
Bilirse iki kişi,olmaktan çıkar sırlar,
Yayılır her köşeye,döner sırtına oklar.

Babam derdi ki yavrum; öfke şeytan işidir,
Yakıp yıkan dünyayı,bir erkekle dişidir,
Kızdı isen birine,güzelce al abdesti,
Oku felakla nası,def et mel’un iblisi.

Babam derdi ki yavrum; kimseye kin besleme,
Önce yakıp yıkıp da,sonra özür dileme,
Kimseye kalmaz dünya,mağrur olma malına,
Bak kabre girenlere,sırtında var mı hırka.

Babam derdi ki yavrum; Hakka şükür gerekir,
Gidermiş ni’met yoksa,kalpde olmasın kibir,
Gelip geçer sıkıntı,bitmez kulun cezası,
Benzer dünya zindana,cennettedir sefası.

Babam derdi ki yavrum; istiyorsan sen huzur,
Her sabahta akşamda,Rabbin divanına dur,
En güzeli namazdır,kul çıkıyor miraca,
İner yüzüne nurlar,beden varır huzura.

Babam derdi ki yavrum; kanaat et malına,
Israf en büyük günah,insan düşer fakıra,
Nice zenginler fakir,nice fakirler zengin,
Sakın arama boşa,alemde bulunmaz dengin.

Babam derdi ki yavrum; nankörlerden uzak dur,
Dalmış boyca günaha,kalmaz ki onda huzur,
Sen dua et bunlara,Rabbim bilir onları,
Şu alemde var olan,hepsi Rabbin kulları.

Babam derdi ki yavrum; çeşit çeşit insanlar,
Beyaz kimi de siyah,arif olanlar anlar,
Olan da hikmet gizli,mükafaati ahrette,
Sabrederse ağmalar,girecekmiş cennete.

Babam derdi ki yavrum; diplomana güvenme,
Harmanda düven sürme,el atına binip de,
Elden gelen onulmaz,her zamanda bulunmaz,
Emaneti alırlar,canlar bedende kalmaz.

Babam derdi ki yavrum; ölüm bir anda gelir,
Sebep olur bir şeyler,Azraile yüklenir.
Dünya da kalan olsa,dünya bize yeter mi?
İnsan ibret almalı,dünya değirmen sanki..

19.02.2024//KIRIKKALE
HİDAYET DOĞAN OSMANOĞLU
Tc.Kül.Bak.Halk Şairi