0
Yorum
6
Beğeni
0,0
Puan
329
Okunma
Medet umduğum, sessiz kaldığım,
Yandığım ve yandıkça etrafı aydınlattığım sürece;
Mum gibi kendi artıklarımda tükenmeye savruldukça,
Ağlayacağım,
Ve gözyaşlarım, bakışlarımın kelepçelerinden süzülecek,
Paslı bir akşamüstüne uzanacak:
Şafakla beraber ölmüş olan ruhum,
Gelecek ellerimde değil,
Azrailin ağız kokusuyla esintiye teslim olacak her şeyim.
Madem ki bir cisim olacağım mülkiyetin işgali altında, sonunda,
Tozlu bir masa,
Kırık bir sandalye,
Soğuk bir şilte olacağım öyleyse,
Daha çok erkenmiş gibi davranmayacağım ahmakça,
Kabullendim yüzümdeki hüznün imzasını,
İçimde işlenen çocuk cinayetlerinin bir hükmü yok,
Boynumu yırtıp parçalayan bir zincir,
Ucunda siyah, değersiz bir yüzük,
Aşkımın kimseye ihtiyacı yok!
