Sen...

Hani o ilk başta hep dediğin gibi,
Eş olmak ve evdeş olmak neydi!
Ömür, herkese öylesine verilmeyendi,
Ve aşk her bedende yaşamayandı.
Kimseye söyleyemediklerini söyleyebildiğindi,
Kimsenin düşlerimi parçalamasına izin vermeyendi.
Acı çekerken yüreğin,
Gönül kapını tıklatmadan İçeri giren di,
Çok uzaklarda da olsa ansızın sesini özlediğindi.
Gözlerine sığındığın fırtınasız bir limandı,
Yarım iken tamamlanıp bir olmaktı.
Evdeş olmak Avuç dolusu sevinçlerinle
güvenli sıcak yuvaydı,
içine sığacak kadar kocaman yürekdi.


Ben...

Ben kalbime hayallerimi öğretmiştim,
Seninle ellerime hayallerimi işlemeyi.
Ben seni böyle sevdim işte bazen deli bazen dolu
Hayal kırıklığı olmadan, umutsuzluk olmadan
Ben seni sevmeyi sevdim,
İçinde hiç ayrılık olmadan,
Ben en büyük sanat eserimi,
Sana eş olarak yarattım.
Ey sevgili yar,
Boyasalar beni binlerce ad sıfatla....
Verdiğin adla anılacağım öldükten sonra...
Hep sana fısıldadığım gibi
Sana ve bana and olsun sevgili
Bakarken gözlerimin içine bin bir endişeyle
Ölümüne seninleyim Han’ım ölümüne
İçinde olduğum yüreğinin önünde
Ebediyyete diz vuruyorum sonsuz sevgiyle.

Biz...

Görklü Tengrim
Bizi sonsuza dek birbirimize Han ve Hanım,
Ömrümüzü birbirine yoldaş eylesin.
Ocağımıza dahada güç ve küç versin
Ülüğümüzü bütün, hanemizi kut kılsın
Birliğimize dahada zaferler eyleyecek zamanlara ulaştırsın.

NOGAYTÜRK