Denizden daha derindedir acılarım
Fakat yüzüm doğan güneşe dönük öleceğim
Önce şiirlerim hançerlendi
Sonra çiçekler koparıldı uzuvlarımdan
Ve sonra yıldızları çektiler üstümden
Yaralı bir geyik gibi bir sığınak aradım
Bu dünyada



Gözlerim parlak ,siyahtır
Gördüğüm her yer soğuk zalimlerin parçaladığı an’ dır
Bu yüzden gözlerim,kızıl alevler gibidir bazen
Gözlerim,bir terazi ,asılmış yeryüzünde
Senyörlerin ve kölelerin arasında
Biliyorum,yüzüm doğan güneşe dönük öleceğim
Tam da ışığın kararmaya yüz tuttuğu anda
Ve tam da umudun yapraklarından döküldüğü mevsimde




Tutkusu çekilmiş ve derisi gerilmiş dünyanın
Toprağa döndüm,manyetik ananın gönlünden geçerek
Suya döndüm, yağmurda yollara düşerek
Kendime döndüm,varlığımı arayarak
Tırmandım görüntülü tepelere
Dünyayı seyredip aşağıya indim
Ne yukarıdaydı umduğum
Ne de aşağıdaydı bulduğum
Gökyüzü ile yeryüzü arasındaki arafa sığındım
Haykırdım;
Yüzüm doğan güneşe dönük öleceğim




Varsın,mevzuyu ucuza kapatsın belleğimiz
Varsın,kara bulutlar çizilsin bembeyaz kağıtlara
Varsın ,özgürlük kalemleri havada bekleye dursun
Varsın,çöksün kapımıza akşamları zalimler
Varsın,üleştirsinler son ekmeğimizi ,doymazlara
Biz yüzümüz güneşe dönük öleceğiz