Belki de bu son yazım.
Herkes gibi unutulup gideceğim bende.
Bir çok insana yardım etmek istedim.
Bir çoğunu tanıyamadım bile.
Yüzümüzde gülmedi.
Yüzünü de güldürmedin.. affet.
Ne yapmam gerekirdi , hiç bir fikrim yok.
Mecburen razı olmamı istediler kaderime.
Kader denirse..
Ne biri nasılsın diye sordu.
Ne biri sevindi iyiyim diye.
Ne de bir özür dileyen oldu.
Ne halimden anlayan oldu.
Ne de derdimden.
Yedi bitirdi beni bu yarının telaşı.
Ne olacaksa , olsun , bitsin gitsin artık.
Hadi geçmişi unuttum..
Peki acılar ?
İnsanlar neden beni anlamıyor.
Oysa elimden birşeyde gelmiyor.
Öylece beklemekse, çok çaresizce.
Gelecek olan var mı ? O da bilinmiyor.
Hiç düşünmeden çok savaşlar verdim sevdiklerim için.
Ne hikmetse bir türlü ölemedim.
Zaten yaşadığımdan da emin değilim gerçi.
Yaşamak bu oluyor herhalde.
Birinin gülmesi , diğerinin kederi oluyor.
Galiba hayat buna deniyor.
Ama ne olursa olsun..
Kimse için bu kadar üzülmeye gerek yokmuş.
Bunu bana sen öğrettin.