Bu şiir de tramvayın sembolize ettiği nostalji, aşk ve yalnızlık temalarını işliyor. İlk şiirde tramvay, rüyalarında geçmişe giden bir araç olarak tasvir ediliyor. Tramvayın duraklarında bekleyen umutlar, rengarenk hayaller, sevdalar ve unutulmuş anılar, şairin yaşadığı duygusal iniş çıkışları yansıtıyor. Tramvayın lambaları ve tekerlek sesleri, geceyle ışıldayan ve zamanla dans eden bir melodi oluşturuyor. Şair, tramvayın ardından giden eski şarkılarla kalbinde yankılanan duygularını ifade ediyor.

İkinci bölümde ise tramvay, sevgilisinden ayrılan bir kişinin acısını anlatan bir araç olarak kullanılıyor. Şair, tramvayda sevgilisini gördüğünü söylüyor ama onunla konuşmuyor. Şair, yudum almayacağım diyerek sevgilisinin kendisine sunduğu aşkı reddediyor. Bende hicran yarası diyerek ayrılığın verdiği derin acıyı vurguluyor. Sende sevda narası diyerek sevgilisinin pişmanlık duyduğunu ima ediyor. Boşuna çene yorma diyerek sevgilisinin kendisini ikna etmeye çalışmasını önemsemiyor. Seni duymayacağım diyerek sevgilisinin sesini kesiyor. Şair, tramvayın sessizliğini bozan tekerlek sesleriyle birlikte kendi sessizliğini de koruyor.