Gök yüzünden
İntihar eden kar tanelerinin
Her birini bir melek indirilmiş yer yüzüne
Sessiz sedasız bırakılmış
Kardan mezarın üstüne
Kefenene gerek duymadan
Ölür ,ölür tekrar dirilir
Ve tekrardan intihar edip
Düşermiş meleklerin kollarına
Seszlik sükuta gebe kalır
Kara toprak
Ölü kar taneleriyle
Giyinir kefenini
El ayak üşüten soğuk matem
Yüreklere sıcaklık bırakıyor
Manzara dehşet güzellikte
Görünür bizlere
Oysa
İntihar eden kar tanelerinin
Son dansı son çizdikleri tablo
İnsan
Ne kadar kolay dile geliyor
Oysa ne kadar büyük
Ne kadar güzel yaratılmış
İnsan İnsan olduğunun
Farkında değil
Başaramadı İnsan olmayı
Belki bir adımlık çaba
Belkide
İnsanın İnsan olduğunu
Hatırlaması kafi
Lakin uzak
Uzaktan öteye irak
İnsanlık öldü çığlıklar içerisinde
Naralar atarak
Dünyaya sesini duyuramadı
İnsan çığlık attı
İnsan sağır duymadı
Oysa onurlu
Bir ölümdü kar tanelerinin
İntiharı
Melekler duydu
Her birini koynuna alarak
Toprağa teslim etti
İnsan öldü
İnsan sağır
Melekler görünmez oldu
İnsan İnsan olmayı
Unuttu ...