-Agamın Hikâyeleri-4-

Bir zamanlar bir köyde kör bir çoban yaşarmış
Bir sürü koyun ile bir de keçisi varmış

Keçi sürü başıymış hep en önde gidermiş
Çoban koca sürüyü bir keçiyle güdermiş

Sıcak günlerde keçi hoplayıp kudururmuş
Soğuklarda koyunun duldasında dururmuş

Hele tipi olursa tüm canı çekilirmiş
Koyunun kuyruğunun altına sokulurmuş

Koyun “Kim o bre?” deyip geri döner bakarmış
“Kölen kar’a’çi” deyip keçi boynun’ bükermiş

Soğuk günler tükenip mevsim bahar olunca
Çoban sürüyü alıp yaylalara salınca

Gün doğarmış keçiye kayalara çıkarmış
Zavallı koyunlara yükseklerden bakarmış

Sürü kendi hâlinde düzlüklerde otlarken
Helikler yuvarlarmış taştan taşa atlarken

Koyun otlamak için hep başını eğermiş
Keçinin kaydırdığı taşlar gelip değermiş

Koyun “Kim o bre?” diye kızgınlıkla melermiş
Keçi bakıp onlara alay edip gülermiş

Dikilip de muzaffer komutan edasıyla
“Ede’n kar’a’çi” dermiş cırtlak karga sesiyle

Hem baharın hem yazın keçi uslu durmazmış
Keçi yüzünden sürü rahat yüzü görmezmiş

Yaz geçip kış gelince işler başa dönermiş
O havalı keçinin tüm havası sönermiş

Tatlı dille koyunun desteğini alırmış
Yaz gelince yeniden başa bela olurmuş

Keçi her seferinde kandırırmış koyunu
Koyun hiç anlamazmış geldiği bu oyunu

Keçi başı çeker hep koyunlar aymadıkça
Birlik olup keçiye bir tavır koymadıkça

Eğer kandırıyorsa sürüyü bir tek keçi
Mülkî der ki bu hâlin sürüde bütün suçu

Aslan AVŞARBEY (Mülkî)
08.01.2024-Kocaeli

Ede: Ağa, baba, ağabey
”Kar’a’çi”: Kara keçi (Yerel ağız telaffuzu)
Helik: Küçük taş