Yürüyordum yavaşça, terminale ineceğim
Tatil için buradan Aydın’a gideceğim
Bekle biraz dediler, ha geldi, ha gelecek
Gelir gelmez otobüs, durmaz hemen gidecek
İşte geldi otobüs, oturdum yirmi dörde
Başka ilden binmişti, yanımdaki o bey’de
Rastlantı bu ya, istikamet aynı yere
Sohbeti seven biri, tam da kafama göre

Sordum ne iş yaparsın, elbet vardır uğraşın
Ne ile geçindiğini öğrensin bu gardaşın
Anlatmaya başladı, öğretmenmiş kendisi
Çalıştığı her yerde kucaklamış herkesi
Okumayı öğretmiş o körpe yavrulara
Hep de riayet etmiş konulan kurallara

Anlattıkça bir ara, sesi titredi birden
Daha fazla tutamadı, yaş damladı gözünden
Dokunmuştum bamteline, ama ben de bilmeden
Anlatmaya devam etti, hiçte ara vermeden
Ahmet’i, Nuri’yi o yaramaz Firdevs’i
Sabah okul bahçesinde, toplanırmış hepisi
Otuz altı Hatice, bazen derse gelmezmiş
O gün öğretmeninin yüzü de gülmez imiş
Hatice’nin annesi, hem felç hem de yatalak
Hatice’den gayri, kimse yokmuş bakacak

Birçok işler yapılmış, onun önderliğinde
Öğrenciler ağlarmış, izne gönderildiğinde
Ayrılmak çok güç olmuş, o güzel insanlardan
Ayrı tutmazlar imiş, zaten evlatlarından

Ne yaparsın be hocam, nöbetin bitmiş orda
Yetiştirdiğin çocuklar, hizmet ederse yurda
Senin için en büyük, mükâfat işte budur
Gittiğin yeni yerde, yüzün olsun hep bedir
Görevin bitti sanma, akşam çalınca o zil
Çevrendeki herkese, kendini bir rehber bil

Sevgiyle her şey olur, göz önüne getirdik
Uzun bir yolculuğu, ne de kolay bitirdik
Böyle candan insanı, tanımakla mutluyum
Ülkemin geleceğinden, şüphesiz umutluyum
Ne mutlu anasına, yetiştirmiş evladı
Nüfus adını bilmem ama ÖĞRETMEN onun adı.

24 Kasım 2006 / İbrahim Alaattin ATEŞ