Ah usta...!
Saplantı oldu bende intihar...!
Hani sana benzerken bahar...!
Bana benzerken sonbahar...!
Hani gece yarıları piç oluyorken,
Kağıdıma damlayan şiirler ölüyorken.

Ah usta...!
Ağlamak da yakışıyor bize gülmek kadar,
Yüreğimizden eksik ettiğimiz mutluluk kadar,
Sisli mazisine gömülmüş ömrümüzün,
Faili meçhul sözlerini yüklediğimiz şiirleri kadar,
Biraz rutubetli, biraz nemli,
Bir o kadar sarhoş.

Ah usta...!
Dumanlı kentin akşamları hep mi bizde uzar,
Hep mi bizde soğur,
Patavatsız sözlerin bıraktığı huzursuzluk kadar,
Hani gök gürlese sallanan,
Hani dalgası vursa denizin kıyıya martılarını ağlatan,
O mağrur duruşlu İstanbul kadar karanfil rengi günlerini yitirdiğimiz.

Ah usta...!
İki yabancısıyız samimiyetin
Öylesine telaşlı,
Öylesine tedirgin,
Gölgesine sığınmışız derdin.
Sen de yürek yıkık,
Ben de gönül viran,
İkimizde de dağ devrik,
Bir gün sana, bir gün bana,
Sevmeyi unutturmuş matem,
Yaşımız olmuş geçkin
Yağmur ağlarken ikimiz için.

Ahhhhh usta...!
Bak şiirler de solmuş yedi renk,
Şarkılar da kaybolmuş ahenk,
Ah usta...! Sönmüş sigaramız,
Bitmiş rakımız,
Altı üstü iki çift laf etmeden,
Parça parça özlemişiz bizden giden bizi,
Açık kitabın mısraların da okumadığımız,
En leylim gecesinde ölüme tutunmuş,
Devrik hislerimizin ömrü bu kadar kısayken,
Yer çatlarken, gök ağlarken,
Karanlık içinde iğne ucu kadar ışık arıyorken.