Geçmiş, ardımızda bıraktığımız bir gölge gibi uzanır,

Tozlu raflarda saklanan bir anı, anlatılan bir masal,

O artık bizim değil, bir rüzgar gibi esip geçti,

Yaşanmış, bitmiş, solmuş bir sonbahar yaprağı misali.

Fakat gelecek, önümüzde uzanan sonsuz bir derya,

Bir tuval gibi bembeyaz, içinde saklı duran bir umut,

Onu yeniden inşa etmeliyiz, el birliğiyle, sevgiyle,

Gerçeklerle örülü, sağlam ve dayanıklı bir yapıyla.

Varsayımların karanlığında kaybolmak yerine, bilginin ışığıyla,

Yükseltmeliyiz duvarlarını, sağlam ve dimdik bir şekilde,

Yüreğimizde öç alma duygusuna asla yer vermeden,

Sevgiye, iyiliğe ve hoşgörüye kucak açmalıyız, gönülden.

Çünkü sevginin olmadığı bir yürek, çorak bir toprak gibidir,

İnsanlık solar, kurur ve yok olur, tıpkı solan bir çiçek gibi,

Geleceği sevgiyle yoğurmalıyız, şefkatle ve merhametle,

İnsanlığın umudu yeniden doğar, filizlenir ve yeşerir.

Her tuğla bir umut, her harç bir sevgi damlası olmalı,

Geleceği inşa ederken, kalbimizle ve aklımızla çalışmalıyız,

Yeniden doğuşun şarkısını hep birlikte söylemeliyiz, coşkuyla,

İnsanlık için, sevgiyle, umutla ve inançla dolu bir geleceğe.