Bozok Sancağından Yozgat ilinden,
Bir Osmanlı delikanlısı Veli,
Anadolu içi Kırım elinden,
Akranlarından en canlısı Veli.

Düşman sarmış yurdu hemen duyulur,
Hanelerde bir bir asker sayılır,
Veli çoktan hazırlanmış meydanda,
Bu, sefer emrine hemen uyulur.

Anası, babası, bağı, bahçesi,
Yoktu, yiğit Veli’nin tek akçesi,
Gözü tuttu Teğmen, Veli’yi köyde,
Veli, hemen oldu vatan bekçisi.

Ata bindi, atlı süvari oldu,
Birden bire Çanakkale’de buldu,
Ayrılmadı uzun süre Teğmenden,
Sonunda Veli de Mülazım oldu.

Çanakkale sanki kızıl kıyamet,
Bir de içeriden başlar hıyanet,
Rum’dan Ermeni’den ve eşkıyadan,
Veli dedi: -Budur büyük felaket.

Atlatılan her tehlike sonrası,
Alsalar da bomba, kurşun yarası,
-Bugün de ölmedik şükür Allah’a(c.c.),
Söylediler her konuşma arası.

Velileri sevmek dahi ibadet,
Hakk’tan Mülazım’a olsun şahadet,
EŞREFÎ de keşke mülazım olsa,
Mevlâ’m Gazi Mülazım’a rahmet et.

EKREM GÜRER (YOZGAT 2001)