4
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
934
Okunma
Asıl korkum
Sen kentin arka sokaklarındayken başlıyor
Katran gibi bir yalnızlık
Zifiri bir korku sarıyor bedenimi
Hiç kimsenin bilmediği bir hazana sarılıyorum
Sen kendi sevinçlerinde yoğrulurken
Ne tuhaf değil mi?
Ben kendi dualarıma mahkum oluyorum
Ellerim titriyor
Bedenim soğuyor
Suskun kalmam gerekirken belki de
Sana dualarımla susuyorum
Ben yaz aşklarında yakamozlara mahkumken
Bir gonca gül olup,
Solmayı beklerken
Ne çok yabancılaştın tomurcuklarıma
Ne çok vicdansızmışsın dikenler yanında
Oysa ne tuhaf değil mi?
Dualarımda bile nokta değilsin artık…
Cevap Yaz