Yokluğum hiçlikte yok sayılmıyor
Yazılanlar silinsede izi kalıyor
Perdeler kapansada
Gün ışığı sızıyor odama
Kuru bir meşe ağacının dibinde oturuyorum
Yapraklarından yoksun
Biçare gönül dolmuyor sağnaklar ile
Ceviz kabukları zamansız çatlıyor
Sığmıyor ellerim ceplerime, üşüyorum
Mavi koltuğum çok eskidi
Alışkanlıklarım artık çok rahatsız edici
Başkalarının sorularına cevap olmuyorum
Duvarlarım bom boş
Hiçbir resim asılı değil
Yabani otlara aldırmıyorum
Zira bütün bahçelerim istila altında
Durduğum yer kimseyi rahatsız etmez
Hapsolmayı da bilirim uzaklara bakmayı da
Dönüş yolu çileli ve taşlı
Erken kalkarım hayatla yüzleşirim inatla
Alın teri dökerim
Bazen dilsiz bazen de sağır olurum
Ters çeviririm aynaları
Belirli belirsiz yolum kesilir
Gözlerim dolar ona da sırt çeviririm
Nelere sırt çevirmedik ki
Çok sevdiğim yıpranan hırkaya
Dikenini batıran bir beyaz güle
Çıplak ayaklarla yürüdüğüm hiçliğe
Kor ateşleri maşasız tutturdu hep bu hayat
Merak etmedim
Üzülen var mı sevinen var mı?
Ne menemdir bilemezsin
Kahrımı hep mısralarım çekti
Ama hiçbiri şikayet etmedi
Odamın lambasına baktım kör olmak için
Gönlüme yasak koydum süresiz bazen
Manasız bakışlarım aldırmadı gri akşamlara
Uzun uzun geceler kovaladı bilgeliğimi
Cahilliğin rahatına ancak kavuştum
Cennetin en rahat köşesine kuruldum
Azap yok, hesap yok, dert tasa yok…