Sen adını koyamadığım
Sessiz dünyamın sesi,
Kurak toprağımın suyu
Birleşmez yollarımın köprüsüydün.

Hasretimin,
Sararıp solmuş duygularımın şairi,
Şarkılarımın bestekarıydın.
Sen bir kaşif, sen bir seyyahtın
Tenime kayan sevda selimdin.

Göğsünde uyuduğum,
Nefesinde soluduğum
Suyundan yudum yudum içtiğim
Sevda pınarımdın.
Ve çekip giden yüreğim,
Yıldızlarımı saklayan Gökyüzümdün.

Sonra;
Evrenim oldun, Güneşim oldun;
Kalbimi çalan ilk aşkım oldun,
Erkeğim oldun,
Yani sen benim her şeyim oldun...

Ama ben,
Hiçbir şeyin olamadım.
Derin bir uçuruma bırakılan
Düştükçe hızlanan bir taş parçasıydım sende
Ve adımlarını yanıltan içindeki gölgendim.

Çünkü karanlıktı yaşamın
Bulutlarla perdelenmiş
Açılmaz pencereydi gözlerin...
Yazık! ...
Sarsıldım,
Yere bakan yüzünde
Gerçeğini buldum...


Rukiye Çelik
23.09.2008 14:52:00