Ne dertlerin biter, ne dileklerin
Bana yaptıkların şaka mı gönül?
Yığıldı üstüste kabahâtlerin
Bırak artık benim yakamı gönül...

Şeytanla bir olup girdin kanıma
Bitmez isteklerin, yetti canıma
Bir dost bırakmadın, gelsin yanıma
Bırak artık benim yakamı gönül...

Bugün varsın yarın yoksun unutma
Boş bir hayal için günaha batma
Adem gibi haram elmayı tatma
Bırak artık benim yakamı gönül...

Tökezlemeye gör tutanın olmaz
Yüksekten düşenin parçası kalmaz
Mavera yolcusu gaflete dalmaz
Bırak artık benim yakamı gönül...

Gel seninle iki dost anlaşalım
Elele tutuşup Hakk’a koşalım
Ateşe götürür bu hırs, bu çalım
Kaptırdın şeytana yakanı gönül...

Çok şımarttım seni, kabahat bende
Mutluluğa hasret kaldım sayende
Huzur bırakmadın, fakir hanemde
Bırak artık benim yakamı gönül...

Çöle saldım su, su diye inledin
Deryaya bıraktım, boğuldum dedin
Şükretmedin, daim ah vah eyledin
Bırak artık benim yakamı gönül...

Nûrfânî yoruldu, sen yorulmadın
Kaç kez tökezledin, ibret almadın
Yetinmek bilmedin, mutlu olmadın
Bırak artık benim yakamı gönül.!

Nûriye Akyol

Görsel alıntıdır.