Öfkeye talim eden kavmin
hummalı kırbacıydı cümleler
Üzümün sabrı şarap
Rahmi toprak
Çatal yürekli ulu bir karanlığa masallar taşır
iflah olmaz umulu kehribar şafak





Boşluğu çıplaklığı sarsan
utkulu bir ses
Turaç çığlığı
Ruh ve tevâfuk
Aşk ve inanç




Şefkatli bir gülümseme
akan bir nehre örtü
ak buluttaki
bebeksiz beşiğe
türküler söylüyordu kadın
içini türküye
türküyü suya
suyu ninniye dökerek




Münzevi bir ıssızlığı semah eden
Kendi sesinin döngüsüne kuyulanmış
zulümdü bu
sezgiyi kestirip atan netlikti yazgı
Gamze çukurundaki külde açan
menekşelerin
tenleride ateşmiydi acaba



Fazilet
küskünlüklerin saçlarını tarayan
sözler üfler kelebeklere
bir öyküde ki
Pınarın coşkusuna çizilmiş
söğüt bedenim
Ölümdü şehrin saçaklana tünemiş
sesimdeki
ağlamaklı çatlamış neva



Yıldız ağlaması
Şuursuz kuşluk ilenmesi
kağıt çürümesiydi
yalnızlık
Anka uyanışı belirsizliğin rahminde
tanrısal bir ayindi




Dallarına paçavra bağlanmış
ahları sikkeler
menan bir ney
Geceyi yıkar ay ışığı
Kuş ağzındaki kederli niyazı
Kötülüğü öldüren
bir düşün sesi düşer boşluklara
Paklıkta müşkül esmer bir acıydı insan




Durmuş bir saatin
Durağanlığına sıkışmış duaydı
tanrıyı yâd eden
Mahzunluk
Acı
Kalpte hüda
Çarmıga gerilmiş suskunlukta
kök salmış Nacar ses
figan
Hâlbuki
Tanrının nefesinde yalımlanan
Cennnetti ruha üflenen aşk