Kaynıyordu yerin altı sürekli,
Gök yüzü sanki ateş şemsiyesi,
Korkmuyordu Mehmet aslan yürekli,
Gök yüzü sanki ateş şemsiyesi.

-Komutanım n’olur şu kolumu kes,
Yakarıyordu Mehmet Er’in sesi,
Etmiyordu asla Allah(c.c.) için pes,
Koldan kurtulmaktı tek düşüncesi.

Teğmen Saip emir kabul ediyor,
Bismillah diyerek kolu kesiyor,
-Bu kol feda olsun vatana, yurda,
Mehmet’im kolunu tutup atıyor.

Allah Allah nidaları her yerde,
Saldırıyordu hep, kimse yok gibi,
Tek koluyla yakaladığı yerde,
Okuyordu canına bıçak gibi.

Onlarca , yüzlerce düşman hakladı,
Son damla kanı da aktı nihayet,
Bir daha bir daha gücü yokladı,
‘Tamam’ dedi Mevlâ; verdi şehadet.

Memleketi Balıkesir Bandırma,
Mehmet’im yârini yurtsuz yandırma,
Edinckli, tüm milletin duası,
‘Mevlâ’m düşmanları yurda kondurma.’

Gül yüzü sararıp soldu aniden,
Ayrılıp yükseldi canı teninden,
Yakın olsam Edincikli Mehmet’e,
Geçer EŞREFÎ de dünya fâniden.

EKREM GÜRER (YOZGAT 2001)