Hani dünya üç günlüktü?
Günler boyu mahkum edildim demir parmaklar ardına.
Saydım evet birçok kez saydım,
Mahkumdum duvarlara, duvarlarda bana
Kazınmış uzun uzun karalar gördüm.
Kimisi kaldığı günleri kazımıştı,
kimisi de hayatının aşkını.
Sanırsın derdini dökmüş sayfalara.
sayfa yok! hayal yok!
Kimisi ömrünü bağlamış kurmacalara.
Defter duvar olmuş kalem kara,
Kararmış ömürler kazınmış duvarlara.
Demir parmaklar ardında kim bilir nasıldı dünya?
Dertler gördüm çok büyüktü,
Öylesine büyük, öylesine muhatara.
Hüzünler yaşamıştı bu oda.
Belki, belki de birazcık mutluluk,
Kurumuş ekmek ardına su mutluluk verirmiş insana.
Bir kalem, bir kağıt, birde o lazımdı bana.
Ha beni sorarsan üç günlük ömrümden pek bir şey kalmadı,
Hayat fazlasıyla aldı kepçesini buz gibi ömrüme daldırarak.
Üstü kalsın diyemedim!
Çünkü üstü kalmadı bana.
İçeride kaldığım günler artıyordu hala.
Sanırsam korkuyorum, titriyorum, aklım çarmıha gerilmiş ipte, gözlerim Âma
Bu korku düşündürüyor beni,
Belki geride bıraktıklarımda.