Bana geldiğinizde,
Umut vardı gözlerinizde.
Ama kuşku perdeleri örtüyordu,
Bakışlarınızı...
Hemen araladım perdeyi,
Hiç düşünmeden
Ve de çekinmeden.
Edemezdim zaten, düşlerinize,
Karşılık vermeden.

Tebessümünüze, gülüş,
Gülüşünüze, sevgileniş.
Vermedim mi?
Kolunuzu kaldırdığınızda sevinçten,
Sarılıp, sizi,
Yüreğime gömmedim mi,
Kucaklarken...?
Oysa ne darbeler yemiştim ben...
Her uzanan eli, dost bilip tutarken.

Omuz vermek,
Yeşertmek umutları,
Bir nevi Tanrıyla bütünleşmek
Demekti benim için.
Gülen gözlerin,
Yansıyan her sevincin
Gururunu taşıyordu,
Bu hassas yüreğim.

Renkler, şekiller değişirdi,
Elbette zamanla.
Bu ilk değildi biten,
Nice dostluklar bitmişti hüsranla.

Yeşeren umutlar,
Sizin olsun, dostlar...sizin!
Vefa ve acı benim...
Demiştim ya! hayatı hep,
Acsıyla severim.


Necati Dikmen