dün gece
saatlerce şair olmaya çalıştım Martha
olduğum tek şey
sararmış. o son kavaklar oldu
siyaha yakındı saçlarım
ellerim her zamanki gibi ellerini seviyordu
mutfağın en kış zamanıydı
hırkamın en zalim sarılışı
boşluğum ilk boşluğunu yaşıyordu
kesintisiz ölebilirdim. ölmeseydim
terk edilmiş şarkılar
pahalı insan kelimeleri
caiz olmayan düşünceler
altmış kiloluk bir dramdım
bunu yalnızca kavaklar bilirdi
bir de sen
hakkım olmayan bir aşkın haklı özlemini yaşıyordum
gülüp geçemediğim. ağlayıp da susamadığım imkansız bile sayılmayan çelimsiz varlığımın en uzun cümlesiydim
beni ağaçlara anlat Martha
beni ağaçtan insanlara
bir pencere çiz
kalbini sonuna kadar açmış olsun
soğutulmuş çiçek kokuları girsin soluğumdan içeri
sevgili yüreğim
can oymam
bileğimde minik bir serçesin şimdi
tanıyamıyorum kendimi
yanağıma götürüyorum sıcaklığını fincanımın
taarruza uğruyor bedenim
durmadan yavaşlayan şair olma çabam gibi asılsız
vazgeçtim Martha
her şeyden vazgeçiyorum
serinlemiş bir odada
üşümüş ayaklarım
parmaklarımın ucunda mor sümbüller
yüzüme vuruyor yaralı bir çiçeğin tükenmiş kokusu
o kadar çoktan hissediyorum ki bazen
afedersin diyemiycem.
eklemlerimin çatırdadığı bir dönemde olabilirim
utanmak. gülümsetiyor bazı yangınları
amacınla doğmak varken
yüzünle devam etmek
yolun ortasında uykunun gelmesi
bi acaip hüzüntü
canım Martha
kışlık ortancam benim
papatyaların canını yakmak gibi bir niyetim yok
üzülme bu kadar
hem de bu gece

...