2
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
570
Okunma
O kadar yalnızlık kapladı ki duvarlar dinler oldu.
Dostumu bilmem ama kendime düşmanlığım bitmedi.
Herkes yakındı fakat bedensel yakınlık bir anne merhametini verebilir mi.
Son sözlerimi her gün söylüyorum belki duyan olur diye.
Anlıyorum göç başladı ve ben heybesi hüzün dolu bir seyyah.
Varış noktası denen iki metrelik soluk toprak.
Hani topraktı yeşili ve dahi kırmızı gülleri yetiştiren.
Artık bitmez oldu insan.
Kimden kaçsak bir adım ötede yakalanıyoruz.
Soğuk ve somurtgan.
Belki de toprağı unutturmak istemediklerinden.
Hoş öyle ki burnuma toprak kokuları gelmeye başladı.
Ve son bir defa daha özür dilerim. .
İnsan olmaktan,insan Doğmaktan.
5.0
100% (4)
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz