Deniz kenarına sıkıştırılmış bir kentin çocuklarıyız
Gök mavi yer mavi
Sanki !
Ölümle vardı kavlimiz
Türkümüz, Şiirimiz Hikayemiz...
Kızıla keser tualimiz
Oynarken bile, ölüm kokarız biz.

Oysa;
Doğudan, batıya,kuzeyden güneye
Ademin çocukları değil miyiz ? hepimiz.
Seni yazan kalem;
Yeşil benim ki al mıdır’
Hangi kitap öldürün der
Musa’nın mı, İsa’nın mı ? emridir ölüm.
Söyle;
Hans,temas; helga,olga...
Senin lüks yaşaman, için benim ölmem revamı.

Gaznede bir tiyatro sahnesi
Ölüm yağıyor üzerimize
Dünya kör dünya sağır
Çığlıklarım ! katlimin selası
Yer gök zifti karanlık
Aç, susuz direniyor bir millet
Benim değil dünyanın üzerinde ölü toprağı
Mil çekilmiş gözler,
Mühürlenmiş ağızlar
Müzikal aynı müzikal
İsrail ne çalıyorsa onu çalıyor dünya.

Bu günde ölmedik şükür.
Mürekkebim değil, tükeniyor nefesim.
Ama bilin;
Sadece İsrail değil,
Susan !
Dilsiz şeytanlardır katilim.

Ozan Ali Aydın 2